Oppikkelateur
(Door Johan Verwiel)
Het schijnt op de Mount Everest nogal een troep te zijn. Nadat in 1953 Edmund Hillary met zijn sherpa Tenzing Norgay als eerste de hoogste berg van de Himalaya bedwongen had, volgde de ene na de andere expeditie. Op weg naar de top laten al die sportievelingen alles achter wat ze niet meer nodig hebben. Verpakkingsmateriaal, blikjes, plastic, batterijen, zuurstofflessen, touw, kortom: zwerfafval. De eens zo ongerepte natuur van het grensgebied tussen Tibet en Nepal is een vuilnisbelt geworden. De Nepalese regering heeft onlangs de ergste troep opgeruimd.
U bent waarschijnlijk net als ik opgegroeid met goede raadgevingen. Buiten spelen, fietsen, schaatsen, het bos in, allemaal best maar dan wel zorgen dat je er geen troep van maakt. Ik hoor mijn vader nog het bekende rijmpje citeren “Laat niet als dank voor het aangenaam verpozen, de eigenaar van het bos de schillen en de dozen.” Zijn opvoedende taak in dezen kon hij na enige tijd beperken tot de eerste vier woorden “Laat niet als dank …” om ons er aan te herinneren snoeppapiertjes mee naar huis te nemen en daar in de prullenbak te doen.
Is het in de gemeente Goirle een troep? Mijn genuanceerde antwoord luidt: hier en daar en af en toe. In de gebieden waar ik regelmatig kom (Gorp en Roovert en het parkje achter Thebe/Elisabeth)ligt wel eens wat en dat raap ik op. Voor de prullenbak een eindje verderop of anders voor de kliko thuis. Opgeruimd staat netjes.
Inmiddels behoor ik tot de ‘Zappers’ (ZwerfAfvalPakkers) in onze gemeente. Zwerfafval, zo is de filosofie, verdwijnt niet door regels of boetes, maar wel door simpel steeds weer op te ruimen. Een flink aantal mensen is inmiddels in Goirle actief als zapper. Als je je aanmeldt (info@zaprielgoirle.nl) krijg je een afvalgrijper, door mijn echtgenote hardnekkig een ‘oppikkelateur’ genoemd, cadeau. Gratis en voor niks. Hoef je niet eens te bukken.
De Himalaya is ver weg. Onze leefomgeving begint zodra we ons huis verlaten.
